பன்னீர் இலையில்

பன்னீர் இலையில்

தூத்துக்குடி பழைய பேருந்து நிலையத்திலிருந்து அந்த அரசாங்கப் பேருந்து கிளம்பும் பொழுதுதான் எனக்கு நினைவுக்கு வந்தது. நான் தனியாகப் போகிறேன். திருச்செந்தூருக்குத் தனியாகப் போகிறேன். இதுவரை அப்படிப் போனதேயில்லை.

தூத்துக்குடி புதுக்கிராமத்தில் இருந்தவரையில் (சிறு வயதில்) பால்பண்ணை ஸ்டாப்பிலோ பீங்கான் ஆபீசு ஸ்டாப்பிலோ போய் ஏறினால் அழகான ஊர்களின் வழியே போய் திருச்செந்தூரைச் சேரலாம். அப்பொழுது கூட ஒரு கூட்டமே வரும்.

தூத்துக்குடி, மதுரை, கரூர், கோயில்பட்டி, சென்னை, பெங்களூர் என்று வந்த பிறகும் கூட தனியாகப் போனதில்லை. இப்பொழுது போகிறேன். மனம் என்னவோ செய்தது. ஆனாலும் பெருமையாக இருந்தது. தனியாக முருகனைப் பார்க்கப் போகிறேனே.

மாலை ஏழு மணி ஆகியிருந்ததால் இருள் கவியத் துவங்கியிருந்தது. வெளியில் ஒன்றும் சரியாகத் தெரியவில்லை. சிறு வயதில் நான் ஓடிய ஆடிய தெருக்கள் இன்னும் இருக்கின்றன என்று நினைக்கும் பொழுது ஏதோ ஒரு பாசம் எழுந்தது.

ஆத்தூர், காயல்பட்டினம், வீரபாண்டியன் பட்டிணம் எல்லாம் தாண்டி திருச்செந்தூருக்குள் நுழையும் பொழுதே கோபுரம் தெரிந்தது. நியான் விளக்குகளால் வேல் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. பாசமா பக்தியா என்று தெரியவில்லை. கன்னத்தில் போட்டுக் கொண்டேன். வாய் மெல்ல முருகா என்று எனக்குத் தெரியாமலேயே முணுமுணுத்தது.

திருச்செந்தூர் பேருந்துகளில் கோயில் வாசல் என்று எழுதியிருக்கும். அதற்கு ஏற்றாற்போல கோயில் வாசலில் சென்று இறக்கி விடுவார்கள். இப்பொழுது நாழிக்கிணற்றுக்கு அருகில் புதிதாக பேருந்து நிலையம் கட்டி அங்கு இறக்கி விடுகிறார்கள். நானும் அங்கு இறங்கினேன்.

பனைமரங்கள் கண்ணில் தென்பட்டன. எனக்கு பனைமரங்களைக் கண்டாலே ஒருவித அன்பு பொங்கும். பனம்பழம், பனங்கிழங்கு, பனங்கற்கண்டு என்றால் சொல்லவே வேண்டாம். தேவஸ்தான தங்கும் அறைகளைத் தவிர்த்து விட்டு நல்ல விடுதியைத் தேடினேன்.

ஓரளவு நன்றாக இருந்த விடுதியில் இடம் பிடித்தேன். ஒரு நாளைக்கு நூறு ரூபாய் வாடகை. ஒத்துக்கொண்டு அந்த நூறோடு இன்னொரு நூறையும் அட்வான்ஸ் என்ற பெயரில் கொடுத்தேன். அறைக்குச் சென்று குளித்து விட்டு உடைகளை மாற்றினேன். முக்காப் பேண்ட்டும் சட்டையும் போட்டுக் கொண்டு கோயிலுக்குச் சென்றேன். நடை சாத்தியிருந்தது. அப்படியே கோயிலை ஒரு சுற்று சுற்றி விட்டு கடற்கரையில் அமர்ந்தேன்.

சுனாமி வந்த ஒன்றிரண்டு மாதங்கள் என்பதால் போலீஸ் பாதுகாப்பு கடற்கரையில் இருந்தது. தருமபுரி ஆதீன மடத்தில் முன்பெல்லாம் பக்தர்கள் படுத்துத் தூங்குவார்கள். இப்பொழுது கடற்கரையை ஒட்டி இருப்பதால் யாரையும் அங்கே படுக்க அனுமதிப்பதில்லை.

கடற்கரையில் கொஞ்ச நேரம் அமர்ந்தேன். பதினோரு மணிக்கு மேல் கடற்கரையில் யாரையும் போலீசார் அனுமதிப்பதில்லை. விடுதியை நோக்கி நடந்தேன். வழியில் சுக்குத் தண்ணி விற்றுக் கொண்டிருந்தார் ஒருவர். ஆசை உந்த அதை வாங்கிக் குடித்தேன். எனக்குப் பிடித்த கருப்பட்டி போட்டுக் காய்ச்சிய சுக்குத் தண்ணீர். ருசித்துக் குடித்தேன்.

நான் வாங்கியதைப் பார்த்ததும் மேலும் இரண்டு மூன்று பேர் துணிந்து வாங்கிக் குடித்தார்கள். பிறகு மேலும் இருவர்.

கோயில் வாசலில் இருக்கும் கடையில் தமிழ்ப் புத்தகங்களைப் படிப்பதற்காக வாங்கினேன். இந்தியா, இலங்கை, சிங்கப்பூர், மலேசியா ஆகிய நாடுகளில் விற்பனையாகும் கோபால் பல்பொடியும் வாங்கினேன். இதெல்லாம் இங்கே வாங்கினால்தானே......

விடியற்காலையில் எழுந்து குளித்து விட்டு நேராகக் கோயிலுக்குச் சென்றேன். சட்டையைக் கழட்டி இடுப்பில் சுற்றிக் கொண்டேன். இன்னமும் முருகனுக்கு திருப்பள்ளியெழுச்சி பாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். கருவறைக்குள் இருக்கும் கந்தனைக் காண கூட்டமில்லை. நேராக வரிசைக்குச் சென்றேன்.

தட்டில் திருநீற்றை மலை போலக் குவித்து வைத்துக் கொண்டு ஐயர் தயாராக இருந்தார். ஆனால் திரைச்சீலை போட்டுக் கொண்டு முருகன் தயாராக இல்லை.

திருச்செந்தூர்த் திருநீற்றிற்குத் தனி மணம் உண்டு. மிகவும் மென்மையாக மெத்தென்று இருக்கும் திருநீற்றை நெற்றி நிறைக்கப் பூசினாலெ ஒரு களை வந்துவிடும். அழகு பார்க்காமல் அங்கு எல்லாரும் பூசிக் கொள்வார்கள். பழைய வழக்கம் என்ன வென்றால் திருநீற்றை பன்னீர் இலையில் வைத்துத் தருவது.

பழைய வழக்கமது. நீளமாக அழகாக இருக்கும் பச்சைப் பன்னீர் இலையில் வெள்ளைத் திருநீற்றைத் தருவார்கள். திருநீறோடு பன்னீர் இலையின் வாடையும் கலந்து சுகமாக மூக்கில் ஏறும். முன்பு நானும் அப்படி வாங்கியிருக்கிறேன். இன்றைக்கு கிடைக்கப் போவதில்லை. திருநீற்றுத் தட்டில் பன்னீரிலை இல்லை.

ஒருவேளை பத்து ரூபாய் தட்டில் போட்டால் பன்னீரிலையில் திருநீறு கிடைக்குமோ என்று நினைத்தேன். அடுத்த நொடியிலேயே அந்த எண்ணத்தைக் கைவிட்டேன். முருகன் குடுப்பதை வாங்கிக் கொண்டு போகவேண்டுமென்று உள்ளம் முடிவெடுத்தது.

அதற்குள் திருப்பள்ளியெழுச்சி முடிந்தது கந்தன் காட்சி தந்தான். "சீர்கெழு செந்தில்" என்று இளங்கோவடிகள் பாடியிருக்கிறார். எப்பொழுதும் சீர் மிகுந்த என்று பொருள். கந்தனின் கருணை மிக்க முகம் கண்டதும் கண்ணீர் பெருகியது. "முருகா! முருகா!" என்று உள்ளம் கதறியது. கையிரண்டையும் மேலே தூக்கி வணங்கினேன். அஞ்சும் முகம் தோன்றின் ஆறுமுகம் தோன்றியது! அஞ்சேல் எனச் சொல்லி வேல் தோன்றியது! நெஞ்சில் பலகாலும் கண்டிருந்த அவனிரு கால்கள் தோன்றின. அன்போடு வணங்கி விட்டு ஐயர் எனது கையில் தள்ளிய திருநீற்றை நெற்றி நிறைய பூசிக் கொண்டு கருவறைப் பிரகாரத்தை விட்டு வெளியே வந்தேன்.

வெளிப்பிரகாரம் வந்ததும் அப்படியே அமைதியான காலையில் சுகமாக அந்தக் கற்கட்டிடத்தில் நடந்தேன். அங்கே ஒரு ஐயர் சந்தனத்தை ஒருவர் கையில் ஊற்றிக் கொண்டிருந்தார். அவருக்கு மட்டுந்தான் சந்தனமா? எனக்குக் கிடைக்கக் கூடாதா? கிடைத்தால் நானும் பூசிக்கொள்ள மாட்டேனா?

படக்கென்று எனது கையை நீட்டினேன். தூய சந்தனம். அப்பொழுது அரைத்தது என நினைக்கிறேன். கமகமத்தது. கிண்ணத்திலிருந்து என் கையில் விழுந்தது. அத்தோடு படக்கென்று இன்னொன்றும் விழுந்தது. அட! பன்னீர் இலையில் திருநீறு.

அன்புடன்,
கோ.இராகவன்