என்னைத் தெரியுமா!

என்னைத் தெரியுமா!

அன்பு நண்பர்களே, என்னைத் தெரியுமா? என்னுடைய பெயர் இராகவன் என்பதைத் தவிர, இந்த வார தமிழ்மண நட்சத்திரம் என்பதைத் தவிர. தெரியாவிட்டால் உங்களுக்கு என்னை முறையாக அறிமுகம் செய்து கொள்ள வேண்டியது கடமையாகிறது.

உலகத்திலேயே மிகவும் புண்ணியப்பட்ட பூமி என்று என்னைக் கேட்டால் தூத்துக்குடி என்று சொல்வேன். நான் பிறந்த ஊராயிற்றே. எனது ஆரம்பகால நினைவுகளை முழுமையாகக் கொண்ட ஊராயிற்றே. ஆகையால் தூத்துக்குடியை நினைக்கும் பொழுது மட்டும் ஒரு ரெட்டிப்பு சந்தோஷம்.

அப்புறம் மதுரை, கரூர், கோவில்பட்டி, சென்னை, பெங்களூர் என்று பல சுற்றுகள் சுற்றியாகி விட்டது. இப்பொழுது இருப்பு பெங்களூரில். பொறுப்பு மென்பொருளில். ஆகையால் இப்பொழுது நான் பெங்களூரியன். ஆனால் ஆழத்தில் தோண்டித் தூர் வாரிப் பார்த்தால் ஒரு தூத்துக்குடிச் சின்னப் பையன் உட்கார்ந்திருப்பான். மற்ற ஊர்களில் எல்லாம் இல்லாத ஒரு ஒட்டுதல் தூத்துக்குடிக்கு மட்டும்.

எழுத்து என்பது எனக்கு எப்படிப் பழக்கம்? யோசித்துப் பார்க்கிறேன். எனக்குச் சின்ன வயதில் படிக்கும் வழக்கம் நிறைய உண்டு. நடுத்தரக் குடும்பத்தில் புத்தகங்களை வாங்கிப் படிப்பது என்பது கனவாக இருந்த அளவுக்கு நடுத்தரக் குடும்பம்.

ஆகையால் லெண்டிங் லைப்ரரியிலிருந்து புத்தகங்கள் வரும். வீட்டில் பெரியவர்கள் படிக்கும் புத்தகங்களே பெரும்பாலும் வரும். எனக்கு? அதற்கும் ஒரு வழியை ஆண்டவன் காட்டத்தான் செய்தார். என்னுடைய நண்பன் ராஜேஷின் தந்தை தூத்துக்குடி காமராஜ் கல்லூரியில் பேராசிரியராக இருந்தவர். அவர்கள் வீட்டில் அம்புலிமாமா, ரத்னபாலா, பொம்மை, பூந்தளிர் ஆகிய புத்தகங்கள் படிக்கக் கிடைக்கும். ராணி காமிக்ஸ் புத்தகங்களும் கிடைக்கும். அங்குதான் தவமாய்த் தவமிருப்பேன்.

அதே நேரத்தில் பெரியவர்கள் படிக்கும் புத்தகங்களையும் படிக்காமல் விட்டதில்லை. அவைகளையும் புரட்டாமல் விட மாட்டேன். படிப்பது என்பது அவ்வளவு சுகம். படைப்பது?

அப்படியாக நான் படிக்கையில் எழுதும் ஆர்வமும் வந்தது. மூன்றாம் வகுப்பு என்று நினைக்கிறேன். அப்பொழுது எழுதத் தொடங்கிய கதை ராமாயணம். ஒரு ஊரில் ஒரு தந்தை. அவருக்கு நான்கு மகன்கள் என்று போகும். தப்பும் தவறுமாக ஒரு பக்கம் எழுதியிருப்பேன். ஆனால் ஊக்கமில்லாமையால் அது தொடராமல் போனது.

பிறகு அப்படி இப்படி என்று எப்படியோ அங்கும் இங்குமாய் எழுதி இப்பொழுது தமிழ்மணத்திற்கும் வந்தாயிற்று. வந்ததோடு இல்லாமல் நட்சத்திரம் என்ற புதிய பட்டம் கிடைத்த கௌரவம். வரும்பொழுது வாங்கிக் கொள்வது சரிதானே.

இத்தனைக்கும் யார் காரணம்? யோசித்துப் பார்த்தால் பலர் நினைவிற்கு வருகின்றார்கள். ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விதத்தில். அத்தனையையும் பயன்படுத்திக் கொண்ட என்னுடைய ஆழ்மன ஆசையையும் சொல்லியே ஆகவேண்டுமல்லவா.

சின்ன வயதில் என்னைப் பாம்பாட்டி என்பார்கள். ஏன் தெரியுமா? என் வயதொத்தவர்களும் குறைந்தவர்களும் என்னைச் சுற்றித்தான் உட்கார்ந்திருப்பார்கள். வாய்க்கு வந்ததைச் சொல்வேன். கருத்தும் இருக்காது. திருத்தும் இருக்காது. ஆனாலும் கதை. காலில்லாக் கதை. அவர்களும் ஆவென வாய் திறந்து கேட்பார்கள். அதனால் வீட்டில் என்னைப் பாம்பாட்டி என்பார்கள்.

அதாவது கதை சொல்லும் ஆர்வம். நாலு பேருக்கு நாம் சொல்லி அவர்கள் விரும்பிக் கேட்டால் ஒரு சந்தோஷம். அந்த வயதில் நான் சொன்ன கதைகள் எனக்கு இந்த வயதில் நினைவில்லை. ஆனால் கதை சொன்னது நினைவிருக்கிறது.

இந்த கதை சொல்லும் அடையாளம் வயது வளர வளர குறைந்து போனது. படிப்பும் ஒரு காரணம். நான் கல்லூரியில் படிக்கும் பொழுது நான் எதையாவது எழுதிப் படித்தால், அது ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்ட பாடமா அல்லது தமிழில் எழுதப்படும் கதையா என்று என் தந்தை ஐயப்பட்டு எட்டிப் பார்த்த நிகழ்ச்சிகளும் உண்டு.

ஆனால் முழுமையான எழுத்துப் பயிற்சி இல்லை. தினமும் ஒரு கவிதை என்று ஒரு குழு இருந்தது. அங்கு சில கவிதைகள் எழுதியிருக்கிறேன். இப்பொழுது அந்தக் குழு இல்லை என்பது வருத்தமான விஷயம். அந்தக் குழுவினர் பெங்களூர் தமிழ்ச்சங்கத்தில் சந்திப்பு நிகழ்ச்சி நடத்தினார்கள். இங்கிருக்கும் தமிழறிஞர்களையும் அழைத்திருந்தார்கள். அதில் ஒரு பட்டிமன்றம். அதற்கு என்னை நடுவராக உட்கார வைத்து விட்டார்கள். எப்படியோ நடத்தி முடித்து கொஞ்சம் பாராட்டுகளையும் பெற்றேன்.

மறுபடியும் ஒரு பட்டி மன்றம். மகேந்திரன் என்ற நண்பர் வழியாக. பெங்களூர் டவுன் ஹாலில் நடந்தது. இந்த முறை அணித்தலைவர் பதவி. பாரதியின் படைப்புகளில் விஞ்சியது நாட்டுக்காகவா? வீட்டுக்காகவா? எனக்கு வீடு பேறு கிடைத்தது. பேசும் பொழுது மற்றவர்களை விட கைதட்டல் நிறைய கிடைத்தது. ஆனால் வெற்றி அடுத்த அணிக்கு. அதனால் என்ன. செய்ய வேண்டியதைச் சரியாகச் செய்தோமே என்ற மகிழ்ச்சி.

மறுபடியும் கொஞ்சம் தொய்வு. நான் எழுதும் கவிதைகள் செய்யுள் போல இருப்பதாக என்னுடைய நண்பர் பிரதீப் கருத்துக் கூறினார். அவர் சொன்னதிலும் காரணமில்லாமல் இல்லை. அப்பொழுது ஆசிரியப்பாவைக் கொஞ்சம் பழகத் தொடங்கியிருந்தேன்.

ஃபோரம் ஹப்பில் கொஞ்சம் கதைகள் எழுதினேன். வீரப்பன் கன்னட நடிகர் ராஜ்குமாரை விடுதலை செய்திருந்த நேரம். விக்கிரமாதித்தன் கதையையும் வீரப்பன் கதையையும் குழப்பி ஒரு நகைச்சுவைத் தொடர்கதை எழுதினேன். அது கொஞ்சம் நன்றாக ரசிக்கப்பட்டது. ஒன்றிரண்டு சிறு கதைகளும் எழுதினேன். பக்குவமில்லாத எழுத்து நடையில் (இப்ப மட்டும் என்ன வாழுதுன்னு நீங்க சொல்றது புரியுது. ஹி ஹி)

மறுபடியும் கொஞ்சம் தொய்வு. இந்த முறை வேலையால். கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடம். பிறகு தமிழ் மன்றத்தின் அறிமுகம் கிடைத்தது. அங்கும் நல்ல நண்பர்கள் கிடைத்தார்கள். பிறகு முத்தமிழ் மன்றத்தின் அறிமுகமும் கிடைத்தது. கொஞ்சம் எழுதத் தொடங்கினேன். நடை கொஞ்சம் கை வந்தது. அதே நேரத்தில் மீண்டும் ஃபோரம் ஹப். அங்கு கவிதைகள் பகுதிக்கு நடத்துனராகப் பதவி. எனக்கென்ன தெரியும் கவிதையைப் பத்தி என்று சொன்னாலும் கேட்கவில்லை. நம்பிக்கையோடு கொடுத்ததை நம்பிக் கையோடு பெற்று முடிந்தவரை சிறப்பாகச் செய்து வருகிறேன்.

இப்படிக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எழுத்து கைவந்து கொண்டிருந்த வேளையில்தான் தமிழ் மணத்தின் அறிமுகம். ஒரு பெரிய வட்டத்தில் கலந்த உணர்வு. இங்கும் நல்ல நண்பர்கள். நல்ல பதிவுகள். படிக்க நிறைய அனுபவங்களும் விஷயங்களும் கிடைக்கும் இடம். அருவியிலிருந்து நேரே வாயைப் பிளந்து தண்ணீர் குடிக்கும் நிலை. எவ்வளவு தண்ணீர்! ச்சேசே...ஒரே ஒரு வாயைப் படைத்தானே பிரம்மன் என்று நினைக்கும் நிலை. அவ்வளவு விஷயக் கடல். அதை விட தாங்கள் நினைப்பதைச் சொல்ல மக்களுக்கு ஒரு இடம்.

அப்படிப்பட்ட இனிய தமிழ் மணத்தில் இப்பொழுது எழுதி உங்களுக்கெல்லாம் பதித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். இன்னும் செல்ல வேண்டிய தொலைவு நிறைய. இறைவன் அருளால் அனைத்தும் நடக்கும்.

ஆகையால் முதலில் அனைவருக்கும், வாய்ப்பளித்த மதி கந்தசாமி மற்றும் காசி ஆறுமுகத்திற்கும் தமிழ் மணத்தின் நட்சத்திரமாக நன்றி சொல்லி விட்டு இந்த ஒருவாரப் பயணத்தைத் துவக்குகிறேன். வழக்கம் போல உங்களோடு கை கோர்த்துக் கொண்டு.

அன்புடன்,
கோ.இராகவன்